No må da ver på tide med litt musikk igjen... kanskje rett og slett svensk vise musikk...

Bjørn Afzelius

Kan jo ikkje diskriminere Karin Boye berre for ho ikkje var norsk...

 

 

OSÅRBAR

Osårbar, osårbar
är den som fattar ursprungsordet:
Det finns inte lycka och olycka.
Det finns bara liv och död.
Och när du har lärt det och slutat jaga vinden
och när du har lärt det och slutat skrämmas av blåsten
så kom tillbaka och lär mig ännu en gång:
Det finns inte lycka och olycka.
Det finns bara liv och död.
Jag började stava, när min vilja föddes,
och slutar stava, när min vilja har upphört.
Ursprungsordens hemlighet
förvärvar vi intill döden.


 Karin Boye

I dag gir eg ordet til Stein Mehren...

 

 

Store spørsmål

 

De store spørsmål har ingen
løsninger, har ingen svar
Store spørsmål er ikke til
for at vi skal besvare dem
Men for at vi skal leve dem

De største gåtene forblir
gåter. Og det er som gåter
de lar oss forstå vår plass
i verden, idet de ubønnhørlig
setter oss på plass i oss selv

Stein Mehren

Forfattaren eg har funnet fram til dette innlegget er Anne E. Danielsen..

CHECKPOINT

Det var først da du ba meg forklare mine handlinger at jeg oppdaget at jeg var stum. Ikke en lyd kunne jeg produsere. Bare betrakte deg med noe jeg håpet var et bønnlig blikk og satse på at du skjønte at det ikke var uvilje. Du vred hodet mitt oppover til høyre så munnen min åpnet seg

 Anne E. Danielsen

Kari Bremnes med "Skrik" får vera dagens visa...

Norge har masse god lyrikk om angst og nerver, som dette Gene Dalby diktet...

Nerver

Jeg har ikke mye å tilby

Stort sett bare nerver

Skal det være en bunt?

Gene Dalby

DAG 10 AV 10 MED JAKOB SANDE...

Åy... siste Jakob Sande dagen er her... ka skal eg finne på å velge å dele i dag då... e jo så masse å ta av... kunne nok hatt 100 Jakob Sande dagar eg uten å ha problem å finne noko verdt å dela...
Men nå var det å velge punktum i denna stimen av tekstane hans...
Jo, no veit eg... eg vil legge ut nokon youtube videoar der han sjølv les tekstane sine...

ORMELJOD

DÅ GUD HELDT FEST I FJALER

BENDIK BÅSSMANN

Detta må då ver eit bra punktum på desse ti dagane...

DAG 9 AV 10 MED JAKOB SANDE...

Nest siste dagen med Jakob Sande... og sjølv om kalenderen berre viser september så kan eg jo ikkje avslutte desse ti dagane utan å ta med den teksten hans som eg vil tru det er aller flest som har eit forhold til... julesang diktaren Jakob Sande... (og eg vel å legge teksten ut med tittelen han gav den, sjølv om dei fleste av oss nå kjenner den med anna tittel)


JULEKVELD

Det lyser i stille grender
av tindrande ljos i kveld,
og tusende barnehender
mot himmelen ljosa held.

Og glade med song dei helsar
sin broder i himmelhall,
som kom og vart heimsens Frelsar
som barn i ein vesal stall.

Der låg han med høy til pute
og gret på si ringe seng,
men englane song der ute
på Betlehems aude eng.

Der song dei for fyrste gongen
ved natt over Davids by
den evige himmelsongen,
som alltid er ung og ny.'

Jakob Sande

DAG 8 AV 10 MED JAKOB SANDE...

Eg er nå på 8 dagen og snart ferdig med desse Jakob Sande innlegga… I dag ein tekst frå sida som gir oss glimt inn i livet til sjømannen på veg ut i verda… Først hadde eg ikkje tenkt legge ut dette, men for Eilert si skyld... snille Eilert fortjene at det blir tatt med...

Da Daniel drog-

Vesle Daniel skal ut i verda

og gjer kista klar i denne stund.

Over hav mot sør går ferda

med «San Salvador» av Haugesund.

Der kjem far hans, gamle Dave Myra

med sin låspung, messinggul og blank,

og slær fast at har ligg månadshyra

like trygt stødt som i ein bank.

Men på kne ved leddiken ligg mor hans

og legg plagg for plagg i kista ned,

medan Knute-Sivert, yngste bror hans,

står og tryglar om å få bli med.

Mjukt og varleg stryk ho dyffelstrøya

som skal pryde Daniel i land,

og eit dobbelt kvitlepar for køya

legg ho ned med kjærleg moderhand.

Under loket ruvar reisenista

–                  reine julekosten er det plent,                                        

og på heidersplassen øvst i kista

lyser salmebok og testament.

Men frå leddiken i løynd det glimtar

i eit lite fløekkut skilderi,

der med blomstret barneskrift ein skimtar:

«Di til døden trufaste Mari».

Har din glade lått med gråt seg blanda?

No er timen komen, Daniel!

Havet kallar på deg, kom med handa,

vesle Daniel, farvel, farvel!

                              Jakob Sande

DAG 7 AV 10 MED JAKOB SANDE...

På dag 7 vil eg legge ut ei vise igjen, denne gongen er det den muntre person og situasjons skildraren i Jakob Sande eg let komma til ordet…

KALLEN OG KATTEN

Han Simo i Støa og katten

var mette av alder og år,

og båe var redde for vatten,

og båe var mest utan hår.

Og alt medan åra tok ende

so tenkte vel kallen med seg,

at her var det tryggast, kanhende,

å fyrst sende katten i veg.

Han prøvde med mange slags greier,

frå olje i pipa til kniv,

men etter som røynde folk seier

har katten fleirfoldige liv.

Han gjorde sitt yttarste, kallen,

på det å bli katten sin kvitt,

til dess han fekk sett seg i skallen

å prøve med blank dynamitt.

Han kjøpte patrona på bua

med lunte av likaste sort,

og rusla so heim i den trua

at no var det endeleg gjort.

So henta han katten i hagen

og surra med skjelvande hand

patrona på plass under magen

med tridubbelt snøsokkeband.

Han sprang i det same han tende

og skolv endå lunta var lang,

men rekna kje med kva som hende

då katten fekk sjå kor han sprang.

For best som han redd rende frå han

som kua i stivbeint galopp,

var katten i hælane på han

og dansa med lystige hopp.

Og Kallen vart meir og meir fælen

di meir han såg katten vart kåt,

og katten vart meir og meir kjælen,

di løgnare kallen for åt.

Han sprang som ein ungdom på atten

og skamtrakka vokatarleg gras,

so ingen kan undrast at katten

fann ut det var mykje til stas.

Og kallen låg flat etter reina,

han heldt seg for bringa og bles,

med katten på sprang millom beina

og lunta i rykande fres.

Og lunta var kortar' og kortar',

-han kjende det meir enn han såg,

og kallen sprang fortar' og fortar'

med kurs mot ei løe der låg.

Og det var han Simo i Støa,

tilårskommen, hjulbeint og rund,

han kappsprang med døden mot løa

og slo han med knapt eit sekund.

For midt under hardaste taket

smatt Simo fortumla i ly,

og nett i det same kom braket,

so moldspruten stod som ei sky.

Og døra og litt ut av veggen

dreiv saman med dunder og brak,

og somt fauk i låra og leggen,

men verst vart han skamfaren bak.

Og doktor vart bodsendt og prersten,

og kallen vart plåstra og smurd

so pass han stod oppatt på resten,

men katten vart aldri meir spurd.

                              Jakob Sande